Column: ‘Hoe erg moet het worden?’

Menigeen staat verbaasd dat niet ‘alle’ Groningers en een groot deel van de rest van Nederland de petitie ‘Laat Groningen niet zakken’ heeft ondertekend. Eerlijk gezegd snapte ik dat ook niet, tot ik dit weekend vrienden uit het westen op bezoek kreeg. “Waar staan dan al die ingestorte woningen.” Was de vraag. “We zien wel boze Groningers op de TV, maar we zien geen ingestorte dorpen en er zijn geen doden gevallen. Wat is nu precies het probleem?” Ik heb geprobeerd uit te leggen wat het probleem is. Dat woningen dermate zijn beschadigd dat ze moeten worden afgebroken en dat volledige woonwijken moeten worden versterkt omdat een volgende en zwaardere aardbeving wel eens fataal zou kunnen zijn. Aan het gevoel van onveiligheid van deze inwoners wordt wat gedaan. Maar dat geldt nog niet voor de andere mensen die soms het gevoel hebben dat een trein door hun huis dendert of dat regelmatig het huis staat te trillen op de fundering als zich weer een aardbeving voordoet. Ik heb het niet over scheuren in de muren, maar wat het met je doet als je je niet veilig voelt in je eigen huis en dagelijks met de aardbevingsproblematiek wordt geconfronteerd. Het je nooit even loslaat, je er letterlijk niet van weg kan lopen.

Ik weet niet of mijn woorden hebben geholpen, ik denk eigenlijk van niet. De media schotelt ons dagelijks zoveel leed en narigheid voor, dat we blijkbaar niet in staat zijn om ons in te kunnen leven in leed dat minder zichtbaar of gruwelijk is. Laat de politiek alsjeblieft haar verantwoordelijkheid nemen en zorgen dat problematiek in het aardbevingsgebied goed en zorgvuldig wordt aangepakt. Een enkel bezoekje van Rutte aan Groningen is daarvoor niet voldoende.

Monique Kroom, raadslid PvdA Stadskanaal

[email protected]