Vrijheid van meningsuiting (2)

Op het moment dat ik dit schrijf is het minder warm en is het een temperatuur die we eigenlijk altijd zouden willen. Maar ja zoveel mensen en zoveel meningen. Gelukkig kunnen we het weer nog niet regelen. Wat we wel kunnen is het weer een beetje helpen door onze natuur te proberen te beschermen. We moeten bij onszelf kijken wat we kunnen doen. Eigenlijk wilde ik over een ander onderwerp schrijven. Dit jaar staat in het teken van de herdenking van het slavernijverleden. Dit is een onderwerp waar we nog steeds heel weinig van weten en in mijn schooltijd hebben we hier weinig over gehoord. Er is nu veel aandacht voor en dat is nodig omdat we vinden dat dit nooit meer mag gebeuren. Geen mens mag zich superieur voelen tegenover een ander. Gelijkheid en de zelfde kansen kunnen hebben is een groot goed. Dat dit nog steeds niet zo is, merken we nu ook dagelijks. Ook nu zijn er heel veel problemen met mensen die hun land moeten opgeven door verschillende omstandigheden. Jongeren laten hun familie achter om in het vrije westen te komen en zo voor hun familie een beter leven te krijgen. Kinderen vaak die iets doen voor ouders die achterblijven en hoop hebben. We weten dat het vaak anders afloopt en dat verwachtingen maar zelden zo zijn als wat he werd voorgeschoteld. Soms heeft dit een rampzalige afloop. Als het dan wel lukt om in een ander land aan te komen, bijvoorbeeld in ons land, dan lopenze tegen veel zaken aan: Regels die echt niet altijd te begrijpen zijn, een taal die je niet kent. We weten dat het een heel groot probleem is, waar tot nu toe nog geen enkele oplossing voor is. Ook regeringen komen er door in de problemen. Dat zie en hoor je overal. Onze gemeente biedt al jaren onderdak aan mensen die zijn gevlucht en nergens veilig waren en nu deel zijn van onze samenleving. Het is dus mogelijk om samen een nieuwe start te maken ook al is het dan zoals zij willen van korte duur. Vaak willen ze graag terug, maar dan moet het wel veilig. Ook wij hebben niet de oplossing voor alles wat ik geschreven heb, het enige wat we wel kunnen is begrip hebben en open staan door het geven van onderdak en doorgaan met proberen een oplossing te vinden.